Statyczna próba rozciągania jest jedną z podstawowych prób stosowanych do określenia jakości materiałów wg kryteriów naprężeniowych w warunkach obciążeń statycznych. Z uwagi na to, że pozwala na obserwację zachowania materiału w pełnym zakresie odkształceń (sprężystym, sprężysto-plastycznym aż do zerwania) można na jej podstawie określić nie tylko właściwości wytrzymałościowe materiału, ale również sprężyste.
Podstawowymi wielkościami opisującymi własności mechaniczne materiałów są wytrzymałość na rozciąganie Rm oraz wyraźna Re lub umowna R0,2 granica plastyczności. Własności plastyczne materiałów wyznaczone w statycznej próbie rozciągania określa się na podstawie wydłużenia A i przewężenia Z.
Próbę rozciągania wykonuje się zgodnie z poniższymi normami:
PN-EN ISO 4136:2022-12 - Badania niszczące złączy spawanych metali - Próba rozciągania próbek poprzecznych
PN-EN ISO 6892-1:2020-05 - Metale - Próba rozciągania - Metoda badania w temperaturze pokojowej
PN-EN ISO 6892-2:2018-08 - Metale - Próba rozciągania - Metoda badania w podwyższonej temperaturze
PN-EN ISO 5178:2019-04 - Badania niszczące spoin materiałów metalowych - Próba rozciągania wzdłużnego metalu spoiny w połączeniach spawanych
PN-EN ISO 9018:2016-01 - Badania niszczące spoin w metalach - Badanie na rozciąganie złączy krzyżowych i zakładkowych
